Vilja þær þetta sjálfar?

Af því að hávær­ustu femín­ista­trunt­ur tala um það sem SJÁLFS­ákvörð­un­ar­rétt að fá að fara í fóst­ur­eyð­ingu, liggur beint við að spyrja, hvort bjóða megi þeim SJÁLF­UM upp á slíka með­ferð, þ.e.a.s. þá sem þær vilja bjóða ófæddu barni sínu upp á: lim­lest­ingu og dráp með kvöl (þegar fóstrið er komið á það skeið, ekki seinna en 20 vikna). 

SJÁLFAR tel ég þær raunar aldrei komast frá þessu athæfi sínu, því að þær verða að axla ábyrgð sína fyrir dómi Drottins Jesú (sjá Matth.25.31-46), nema þeim hafi auðnazt með iðrun að fá fyrir­gefningu þessa alvarlega sið­ferðis­brots síns.

Svo má enn ræða um þessa meintu SJÁLFSÁKVÖRÐUN, þegar haft er í huga, að þessi "RÉTTUR" hefur beinlínis verið farvegur fyrir marga karlmenn (barns­feður, eigin­menn, feður) til að "búllýja" viðkomandi konu til fóstur­eyðingar. Allnokkur dæmi munu því finnast, sem fela í sér mesta blóðskuld viðkomandi manna, en konan jafnvel ekki ábyrg vegna nauðungar sem hún hafi verið beitt til fóstur­eyðingar.

Ennfremur bera vitaskuld beinir GERENDUR, læknar og hjúkr­unar­fólk, þunga ábyrgð í hverju slíku tilfelli. Þau eru ekki undan­þegin frá lögmáli Drottins ("þú skalt ekki mann deyða"), og lækna­eiðurinn þyngir enn ábyrgð þeirra. En von eiga þau öll fyrir­gefningar hjá Drottni, ef þau iðrast, en þá þurfa þau líka að "bera ávöxt sam­boðinn iðruninni" (Matth.3.8). Í þeirra tilfellum virðist mér verðug­ast, að sá ávöxtur birtist í vitnisburði þeirra um helgi lífsins og um það margt sem þau geta upplýst um ljóta framkvæmd þessara mála, þ.á m. bein lagabrot og falsaðar skýrslur um læknisverk.

19 vikna fóstur að sjúga á sér þumal­fing­urinn:

Hefur mamma SJÁLFSákvörðunarrétt yfir MÉR? Ekki gaf ég henni hann, eða þykist hún vera með skriflegt umboð?! Eða kannski umboð frá Guði sem skapaði mig? Ekki svo að mér né honum sé það kunnugt!