Nei takk, moskur, nei takk, borgarlína

 

Borgarlínu-Áslaug Friðriksdóttir fær

fráleitt stuðning sannra íhaldsmanna,

og ekki nokkru viti sú hugmynd hennar nær

að hrúga´ inn stöflum hælisleitendanna

í vinstri stíl og moskur til mannréttinda telja!

þótt megi börn hér sízt af öllu Biblíuna velja!

„Sundið er algjört aðalatriði í lífi mínu“

Ótrúlega langur listi "viðreyndra" og kynferðislega áreittra kvenna í íslenzkri pólitík

306 eru þær talsins á listanum sem fylgir með tengli hér fyrir neðan! Það mætti halda að hver einasta kona á þingi og í sveitarstjórn og meðal leiðandi fólks í flokkum hafi orðið fyrir einhverju slíku. Fróðlegt væri að sjá til sam­an­burðar hve margir karlmenn gætu sagt sögur af því sama -- ætli þetta sé í alvöru kynbundið (jafnvel kynbundið ofbeldi), eða una sumir karlar þessu betur en konur, eða teldu þeir sér minnkun að því að setja sig á lista sem þennan, gæfist kostur á því?

Vitaskuld er það ljótasta og ruddalegasta, sem sögur eru sagðar af, einkum beint ofbeldi, talsvert annað en vægari brot eins og augljós karlremba og klunnalegur dónaskapur, hvað þá þegar menn slá konum gullhamra eða sýna þeim léttan áhuga, óafvitandi að þær kunni að vera í sambandi við annan mann. Og það gildir um bæði kynin, að fólk á ekki að reyna að stinga undan fjarstöddum, saklausum maka viðmælandans, það hefur oft brotið niður fjölskyldur, og þá eru það oftast börnin, sem líða mest, en ósjaldan einnig hinn kokkálaði eða sú kokkálaða!

Um öll samskipti milli kynjanna á að gilda almenn og góð kurteisi, og það gerir einnig kröfu til virðingar fyrir persónunni. En að menn og konur hafi ekki komizt hjá því að votta, með hófsömum og fallegum hætti, hvert öðru hrifningu eða aðdáun vegna fegurðar eða glæsileika, er þekkt alveg frá því úr fornöld, jafnvel í göfugustu bókmenntum eins og Hómerskviðum; mætti tína til þess mörg dæmi. Væri raunar mannkynið sennilega ekki lengur til, ef þetta hefði hætt að vera þáttur í mannlegu eðli.

En það gefur að skilja, að ekki er þetta neitt grænt ljós á að menn af öðru sauða­húsi sýni konum frekjulega ágengni, káfi á þeim eða klípi eða klæmist við þær, láti sem þær eigi að vera auðfengið herfang eða tilkippi­legar í "ævintýri", geri lítið úr stöðu þeirra eða reyni að misnota aðstöðu sína gagnvart konum sem undir þá heyra í fyrirtækjum eða félaga­samtökum.

Hyggjast birta 100 sögur á föstudag

Ábyrgðarlaus borgarstjóri?

Já, Dagur B. ber enga ábyrgð á skolplekanum í Skerjafjörð, segir borgarlögmaður i áliti sem kallað var eftir, en bar hann ekki ábyrgð á þögguninni sem var um það mál?

Dagur ekki ábyrgur fyrir skólpleka

ÍNN hættir útsendingum - síðustu þættir í kvöld

Það er sannarlega missir að sjón­varps­stöð ÍNN. Ingva Hrafni Jóns­syni séu þakkir fyrir marga góða þættina og þeim "Heima­stjórnar­mönnum" ekki hvað sízt. Þetta var verðug tilraun til sjálfstæðs sjónvarps­rekstrar sem byggði á málefnaþáttum íslenzkum fremur en léttvægu, erlendu afþreying­arefni, en ætli það liggi ekki ljóst fyrir, að þetta var enn einn fjölmiðillinn sem ranglátum stjórnmála­mönnum og RÚV-peninga­gímaldinu hefur tekizt að drepa niður í krafti frekjulegrar mismununar.

Síðasta útsending ÍNN verður í kvöld.

ÍNN hættir útsendingum

Flokksforysta skýtur sig í fótinn

Þarna sést hvað Sigurður Ingi hafði upp úr því að þrengja að samvizku­frelsi Svein­bjargar Birnu og óvirða sann­færingu fjölda Reyk­víkinga: sviptir flokk­inn bein­um full­trú­um í ráðum og nefndum borgar­innar, stór­skað­ar framboð Guð­finnu og gerir framboð Sveinbjargar með öðrum þeim mun líklegra.

Æ, nú kárnaði gamanið!

Meðvirkni forystunnar með "góða", hugsunar­lausa fólkinu og eineltis­mönnum Steypu­stöðvar Rúv og 365 miðla er brjóstumkennanlegt.

Það ætti að steypa Sigurði úr formanns­stólnum, enda er hann sagður hafa svindlað sér í hann!

Misstu sætin sín nefndum

Enn hleypa þeir óhreinsuðu skólpi í sjóinn, bæði við Faxaskjól og Skeljanes!

Fyrst létu þeir engan vita í þrjár vikur (sögðu það a.m.k.), síðan var rætt og gaufað við málin, unz eitthvað tókst að laga, en bara til bráðabirgða. Einn sólarhring var opnað aftur á útflæðið og nú enn þennan mánudag á ný!

Er þetta ekki Íslandsmet í vanhæfi borgarstarfsmanna? (Veitur eru í eign OR, sem er í eign borgarinnar).

Menn hafa afsakað Dag B. af málinu, en er það ekki með ólíkindum, að þær silkihúfur, sem hann og aðrir ráðandi vinstri menn í borgarstjórn hafa sett til valda í Orkuveitunni, alveg frá því að Gnarrinn komst að, séu ekki velflestar með "rétta flokkslitinn" og þar af leiðandi í góðu sambandi yfirleitt við sína yfirmenn þar?

Hvort eigum við að trúa því, að þeir hafi 1) ekki þorað að láta Dag vita af þessu stóralvarlega máli, 2) gert samsæri um að leyna hann því, 3) talið sér hentast að brjóta lög um umhverfisvernd eða 4) látið Dag B. vita, en hann sagt þeim að leysa málið í kyrrþey?

Ef Dagur & félagar láta þá ekki sæta ábyrgð, er það þá af ótta við, að eitthvað komist upp um vitneskju borgaryfirvalda um málið miklu fyrr en talað hefur verið um?

Almennt furða ég mig á því að margir hafi nánast takmarkalausa trú á algeru samskiptaleysi innan borgarkerfisins!

Og eins og ég hef áður sagt: Á pólitískum vettvangi eru hlutirnir yfirleitt ekki í eins slæmu fari og menn vilja ímynda sér ... heldur í miklu verra fari !

Fólki tekinn vari fyrir fjöruferðum

A welcome to specialist observers of the OSCE: You have work to do in this country!

(Endurbirt grein)

These are among the things that the representatives of OSCE (Organization for Security and Co-operation in Europe) should advisably investigate concerning the forthcoming parliamentary elections in Iceland:

1. The totally unjust, artificial and undemocratic division of the capitol of this country, Reykjavík (one official province, under one mayor, municipal council, etc.) into two constituencies. Until 1999/2000, this had been an undivided constituency for over a century. The division was virtually enforced in the working committee for a revision of our elections law, as witnessed by one of its members, Ms. Kristín Sigurðardóttir, representative of the then Women´s Party (Kvennalistinn), in a radio interview; an amendment of the undue difference between the proportional weight of the votes in rural and urban constituencies (cf. no. 3 below) was denied to those members of the board pressing for that amendment, except if they yielded to the demand of the representatives of our largest political party, the Independent Party, Sjálfstæðisflokkurinn, that Reykjavík be divided in two constituencies. – The awkwardness of this action manifests itself in the fact that not until the last couple of days before election day is it possible for Iceland´s Statistical Bureau (Hagstofan) to decide a demarcation line between the two constituencies Reykjavík North and Reykjavík South (as they have to be equal in size, viz., in their number of voters). – The sheer injustice, and party-political guarding of self-interest, implied by the named division, shows itself in the effect that a whole 7–8% of the voters in this capitol can thus be reduced to no influence at all in the results of the election, whereas, if they were all united in one constituency, some 4–4.5% of the votes would suffice for having an MP elected. This state of affairs is clearly profitable for the largest parties, and disadvantages the smaller ones.
2. A 5% "threshold" was adopted with those same laws, barring any political party from having supplemetary parliamentary seats (uppbótarþingsæti), if the total percentage of votes among the whole electorate in Iceland does not exceed 5%. It is notesworthy that such a party does also have to fulfil the requirement of having at least one regular MP elected locally, by his constituency. Yet, the percentage of threemembers of the Alþing among the whole number of MPs (63) is only 4.9%. – The consequence of this unnecessary requirement is, first, that new parties have very slight chance of crossing that wall (or threshold); second, that this interacts with the effect of opinion polls for making people take it for granted that a vote cast on such a party is, in advance, a "dead" one. – In justification of the 5% rule it has been asserted that extremist political parties have to be barred from entering Parliament. But the actual fact is that there are no such parties in this country, and are unlikely to become a reality, let alone to gather wide support among the population.
3. The constituencies themselves are so unequal in the weight of influence of their voters that this has already drawn the attention of the OSCE to this fact, which shows itself, e.g., in that the voters inhabiting the North-West constituency have a double weight of influence as compared to the voters in the South-West constituency; and the Reykjavík constituencies are also disproportionally represented in Parliament in an almost similar way.
4. In the election law it is stipulated that any party going for elections in the whole of the country has to offer no less than 63 men and women running for seats in parliament, plus 63 as their substitutes, and also to provide a list of 63 x 30 to 40 recommending persons who must not recommend any other party´s runners for parliament (if they do, their signatures will be ignored on both or all the relevant parties´ lists). This means, in a country of only about 310,000 people, that somewhere between 1,890 up to 2,520 persons need to recommend each such a list, which is a heavy burden on new parties which are in the process of making themselves known, usually with almost no party funds, and in several ways discriminated against by the state of affairs which reigns in this area of our electoral rights.
5. The power to call a new election with a very short notice, like the forthcoming one, is a further cause for a concern about democratic rights in this country to be compromised or even jeopardized, cf. no. 4.
6. The largest parties in this country have been receiving a whole lot of contributions from the State, well over 300 million Icelandic krónur (IKR) in this year, and also from firms (up to a maximum of 300,000 IKR), from individuals, and even from the boards of the communes, which of course should be apolitical in matters such as this one, and yet have not been so: political representatives on commune councils have made the communes support one or a very few among the political parties, in such proportion as their own caprice decides. – Even worse still, the political parties are getting direct state money, from taxpayers pockets, proportionwise according to the parties´ size (in the number of MPs), and we are not talking here about the salaries of the MPs themselves, which is an entirely different matter. – Those state contributions to the old (or "established") parties which are already represented in Parliament do not wait until after the elections, whereas other parties running for Parliament get nothing contributed from the State except if they exceed a certain percentage of votes, and especially if they get a member or more elected to the Alþing, yet only after the elections and in a proportion to the number of their votes and MPs. This is a great cause of disadvantage for new parties who can hardly ever compete with the advertising campaign of the wealthy "established" parties.
7. A scandal has arisen owing to huge secret contributions being made to two of the largest political parties in the year 2006, Samfylkingin and, especially, Sjálfstæðisflokkurinn, the latter one receiving two grants of 30 million IKR each, from one of our largest banks, Landsbankinn, and from the corporation FL Group (active in avaiation etc.). Allegations have been made that this is under an even darker shadow of suspicion due to those two firms´ interest connections to large energy firms which were being founded and starting new initiatives which depended to a large degree on consultation and contracts being made in 2007 with representatives of that same political party. Two voices were raised in Pariament yesterday claiming that those large contributions were virtually an attempt at bribery.
8. The different parties or organizations running for Parliament have for a long period of time been disproportionally represented in the State media, the old parties having the upper hand at most levels. A complaint to this effect has already been briefed to the OSCE, I believe.

I, the undersigned, have written extensively on these different points and topics on my two websites, http://jonvalurjensson.blog.is and http://blogg.visir.is/jvj/, and am ready for a further information on this very important issue of interest for those who have at heart equal democratic rights in Iceland.

Jón Valur Jensson, theologian, researcher and writer, Reykjavík.

Grein þessi birtist upphaflega á aðal-moggabloggi mínu 16. apríl 2009.

 

Gott frumvarp: landið verði eitt kjördæmi - Er algerlega fylgjandi þessu

145. löggjafarþing 2015–2016.
Þingskjal 324  —  295. mál.

Frumvarp til stjórnarskipunarlaga um breytingu á stjórnarskrá lýðveldisins Íslands, nr. 33/1944, með síðari breytingum (eitt kjördæmi).

Flm.: Björgvin G. Sigurðsson, Róbert Marshall, Össur Skarphéðinsson, Valgerður Bjarnadóttir. [Innskot: Ég er yfirleitt sjaldan eða aldrei sammála þessum hópi, en er það þó hér! - aths.jvj]

1. gr.

    31. gr. stjórnarskrárinnar orðast svo:
    Á Alþingi eiga sæti 63 þjóðkjörnir þingmenn, kosnir leynilegri hlutbundinni kosningu til fjögurra ára.
    Landið er eitt kjördæmi.
    Í lögum um kosningar til Alþingis skal kveðið á um úthlutun þingsæta og þess gætt að hver samtök fái þingmannatölu í samræmi við heildaratkvæðatölu sína. Þau stjórnmálasamtök koma þó ein til álita við úthlutun þingsæta sem hlotið hafa minnst þrjú af hundraði af gildum atkvæðum á landinu öllu.

2. gr.

    Lög þessi öðlast þegar gildi.

Greinargerð fylgir frumvarpinu, fróðleg um ýmislegt og engum vorkunn að lesa hana, en varðar mest hugmyndir fyrri tíma, frumvarp Héðins Valdimarssonar um efnið, árið 1927, o.fl. Verður látið nægja að birta hér seinni huta greinargerðarinnar, sem er þannig:

    "Kostir þess að landið verði eitt kjördæmi eru augljósir. Hér skulu nokkrir nefndir:
    1.     Fullkominn jöfnuður næst milli kjósenda og misvægi atkvæða er ekki lengur til staðar. 
    2.     Stjórnmálaflokkar fá þann þingmannafjölda sem atkvæði þeim greidd segja til um. 
    3.     Þingmenn hafa heildarhagsmuni að leiðarljósi í störfum sínum en ekki þröng kjördæmasjónarmið. 
    4.     Kosningakerfið er einfalt og auðskilið. 
    Þeir gallar sem nefndir hafa verið á því að landið verði eitt kjördæmi eru þeir helstir að þingmenn verði of fjarri kjósendum sínum samfara minnkandi áhrifum dreifbýlisins hvað fjölda þingmanna varðar. Einnig er nefnt að flokksræði gæti aukist þar sem fyrir liggur að hjá stærri stjórnmálaflokkum yrði um nokkurs konar sjálfkjör að ræða hjá efstu frambjóðendum þeirra á landslistum. Flutningsmenn benda hins vegar á að vilji stjórnmálaflokkar sækja kjörfylgi vítt og breitt um landið leggja þeir framboðslista sína vitaskuld fram á þann veg að þar verði góð breidd fulltrúa þéttbýlis og dreifbýlis. 
    Til að tryggja virkt lýðræði við val fulltrúa flokkanna á framboðslistum kemur einnig til álita að í kosningalög yrðu fest ákvæði í þá veru. Má þar nefna ákvæði um persónukjör, prófkjör stjórnmálaflokka, auknar heimildir kjósenda við endurröðun frambjóðenda á framboðslistum og að vægi þeirra breytinga yrði aukið umtalsvert, hugsanlegt frelsi kjósenda til að velja einstaklinga á fleiri en einum framboðslista og fleiri skyld atriði. Ekki er með frumvarpi þessu tekin afstaða til þess hvernig aukin áhrif kjósenda á framboðslista og aukið persónuval í kosningum verða tryggð í kosningalögum. Þau álitaefni ber að fara yfir og ákvarða við nauðsynlega endurskoðun kosningalaga verði frumvarp þetta samþykkt.
    Ljóst er að stuðningur við tillöguna um að landið verði eitt kjördæmi hefur aukist umtalsvert hin síðari ár. Æ fleiri þingmenn úr öllum stjórnmálaflokkum hafa lýst yfir stuðningi við það fyrirkomulag kosninga. Í því ljósi vænta flutningsmenn víðtæks stuðnings við frumvarpið en mikilvægt er að ná þverpólitískri samtöðu um slíkt grundvallarmál í lýðræði landsins.
    Í 1. gr. frumvarpsins er lagt til að 1. mgr. 31. gr. stjórnarskrárinnar um fjölda þingmanna og hvernig kosningu þeirra skuli háttað verði óbreytt en að í stað 2.–6. mgr. komi tvær nýjar málsgreinar.
    Lögð er til sú breyting í 2. mgr. að landið verði eitt kjördæmi í stað sex kjördæma. Núverandi skipan mála þykir draga úr samkennd þjóðfélagsins og styðja gæslu sérhagsmuna á kostnað heildarhagsmuna. Með því að gera landið að einu kjördæmi næst fullkominn jöfnuður milli kjósenda þannig og um leið mannréttinda, svo að misvægi atkvæða er ekki lengur til staðar. Að sama skapi fengju stjórnmálaflokkar þann þingmannafjölda sem atkvæði þeim greidd segja til um og jafnframt yrði kosningakerfið einfalt og auðskilið.
    Í 3. mgr. er lagt til að í lögum um kosningar til Alþingis skuli kveðið á um úthlutun þingsæta og þess gætt að hver samtök fái þingmannatölu í samræmi við heildaratkvæðatölu sína. Hér miða flutningsmenn við d'Hondt-regluna sem notuð hefur verið lengst af hér á landi.
    Þá er í 3. mgr. lagt til að við úthlutun þingsæta komi þau stjórnmálasamtök ein til álita sem hlotið hafa minnst þrjú af hundraði af gildum atkvæðum á landinu öllu. Ákvæði þetta tengist því markmiði að þing verði að vera starfhæft. Margir smáir flokkar gætu gert stjórn landsins erfiða. Til þess að ná framangreindu markmiði er því lagt til að settar verði kröfur um ákveðið lágmarksfylgi, svokallaðan þröskuld, þannig að þeir flokkar sem ekki ná þessum þröskuldi fái ekki fulltrúa á Alþingi. Ef engir þröskuldar væru dygðu rösklega 1,5% atkvæða til þess að fá mann kjörinn, þ.e. um 2.800 atkvæði. Sú tala gæti hins vegar lækkað eitthvað ef framboð væru mörg. Með 3% þröskuldi yrði þetta lágmark nú rúmlega 5.000 atkvæði og nægði það til að koma tveimur til þremur þingmönnum að, allt eftir því hvernig atkvæði skiptust að öðru leyti. Þröskuldar þessir eru alþekkt fyrirbæri víða um lönd þótt mjög sé misjafnt hversu háir þeir eru. Það er mat flutningsmanna að með þessu sé ekki girt fyrir að sjónarmið minni hluta fái notið sín. 
    Grundvallaratriðið er að með því að gera landið að einu kjördæmi og öll atkvæði kosningarbærra landsmanna jafn þung er stigið stórt skref í mannréttindum á Íslandi. Engin haldbær rök eru fyrir því að vægi atkvæða sé misjafnt eftir búsetu fólks. Aðrar leiðir en kosningakerfið eru miklu eðlilegri til þess að bæta stöðu einstakra byggða til búsetu í þeim. Því telja flutningsmenn málsins tímabært og áríðandi að ráðast í þessar breytingar á stjórnarskrá landsins þannig að breytingar þessar taki sem fyrst gildi."

Eftirþankar JVJ:

• Í raun þykir mér 3% þröskuldurinn óþarfur, en hann er þó mun skárri en 5% þröskuldurinn. 
• Áfangaskref í átt til þessa einskjördæmis-fyrirkomulags gæti verið að sameina á ný Reykjavík í eitt kjördæmi. En Sjálfstæðisflokkurinn barðist fyrir sundurskiptingu þess í þágu eigin aðstöðu, því að með alls á 3. tug þingmanna (allra flokka) úr einu Reykjavíkur-kjördæmi yrði mun einfaldara fyrir flokksbrot í þeim flokki að kljúfa sig út úr og mynda nýjan flokk eða nýtt framboð.
• Ekkert ætti að aftra þingmönnum hinna flokkanna frá því að samþykkja þetta frumvarp, t.d. ekki Pírötum og Bjartri framtíð og varla Vinstri grænum, en um Framsóknarflokkinn er þó tvísýnna, enda hefur hann löngum verið dragbítur á réttláta skiptingu þingsæta.
• Samþykkt einskjördæmis-fyrirkomulags fyrir landið allt yrði mikil lyftistöng fyrir lýðræði og möguleika samtaka til að bjóða fram til Alþingis og ná kosningu án þess að þurfa að undirbúa slíkt á löngu árabili eða með gríðarlegu starfi og jafnvel fjárstuðningi umfram það sem eðlilegt mætti kalla.

Bráðskýr grein ungs manns um húsnæðisvandann - og um trassaskap og heftandi pólitík vinstri meirihlutans í Rvík

Skemmtilega skýr og snjall penni, Albert Guðmundsson laganemi, birtist á baksíðu blaðsins Reykjavík vikublað í gær og tekur snarplega á húsnæð­is­vanda ungs fólks. "Það er fráleitt að búa við lóða­skort í jafn stóru og strjál­býlu landi," segir hann að lokum, en hér er grein hans öll, svo verðug þess að fá hér birtingu:

Það er stundum eins og grundvallar­atriðin gleymist algjörlega í stjórnmála­umræðunni. Þau atriði eru meðal annars að fólk hafi atvinnu og þak yfir höfuðið. Núna síðustu misseri er sem stjórnmála­menn hafi vaknað við vondan draum og áttað sig á vandamáli sem hefur ágerst á síðustu árum – húsnæðiseklunni. 

Stór hluti ungs fólks sér engan veginn fram á að geta eignast íbúð við hæfi og furðulegt að hugsa til þess að foreldrar þeirra og jafnvel ömmur og afar hafi átt auðveldara með að koma sér þaki yfir höfuðið – þrátt fyrir alla lífs- kjarabyltinguna sem átt hefur sér stað á síðastliðnum áratugum. Það er eðlilegt að menn spyrji sig hvar vandinn liggur, en að mínu mati hefur verið einblínt um of á skulda­hliðina í umræðunni um húsnæðismál. Lánsfé er sannarlega dýrara hér en í nágranna­löndunum, en kostnaðar­hliðin er ekki síður bjöguð. 

Á tíunda áratug síðustu aldar hófu R-listaflokkarnir í borgarstjórn að leggja alls konar aukagjöld á lóðir og sköpuðu lóðaskort. Afleiðingin var fákeppni og miklu dýrara húsnæði fyrir vikið. Þessum vaxandi skorti á lóðum og ódýru húsnæði er svo mætt af sitjandi borgarstjórn með hækkandi gjöldum og nýjum gjaldaliðum. Og nú sér ungt fólk ekki fram á að komast að heiman fyrr en seint og um síðir. Þetta hefur margvísleg neikvæð samfélagsleg áhrif. Fólk sem getur ekki hafið búskap festir seinna ráð sitt og frestar barneignum. 

Fyrir vikið stefnir í að við lendum í sömu sporum og ýmis Evrópuríki þar sem fólki er beinlínis farið að fækka. Stjórnmálamenn hafa með þessu skapað ónáttúrulegt ástand. Og nú þykjast vinstriflokkarnir sem bjuggu til þetta vandamál vera komnir með lausnina: Að reisa félagslegt leiguhúsnæði. Lausnin getur aldrei verið fólgin í því. Reykjavíkurborg þarf að skaffa nóg landrými til uppbyggingar nýrra hverfa og hætta að okra á lóðum. Í kjölfarið mun markaðurinn skapa nægt framboð á skömmum tíma. Það er fráleitt að búa við lóðaskort í jafn stóru og strjálbýlu landi. 

Þarna lýkur grein Alberts, sem á hér glæsilega innkomu á ritvöll reykvísku blaðanna. Reykjavík vikublaði er dreift frítt í 50.000 eintaka upplagi.

Á bls. 2 í þessu blaði er reyndar afar óþægileg frétt fyrir þá, sem hyggja á húsbyggingar í Reykjavík. Stóraukin gjöld vegna húsbygginga nefnist fréttin, þessi (leturbr.jvj):

Frá og með áramótum leggur Reykjavíkurborg ýmis ný gjöld á húsbyggingar. Meðal annars er um að ræða svokallað „skoðunargjald vegna yfirferðar séruppdráttar“ (allt að 266 þúsund krónur), „skoðunargjald vegna yfirlesturs eignaskiptayfirlýsingar“ og „gjald vegna lokaúttektarvottorðs“. Þá hækkaði borgin gjöld vegna húsbygginga um áramótin. Í nýju íbúðahverfi í Iðnvogum leggur Reykjavíkurborg aukagjald þessu til viðbótar sem nemur 14.300 kr. á fermetra vegna íbúðarhúsnæðis, sem þá samsvarar 1,43 milljónum á 100 fermetra íbúð. 

"Alltaf vissum við þetta um þessa vinstri flokka!" getum við bætt við, þ.e.a.s. við sem erum hægra megin við vinstrið í pólitík: að ekki myndi líða á löngu, þar til þetta ógæfufólk yrði búið að koma öllu í klúður og klandur hér í höfuðborginni, eftir að hafa narrað til sín atkvæði svo margra í kosningunum 2013, m.a. einmitt út á innantóm loforð í húsnæðismálum!!!

Enn bæta þeir í

Og þetta, að fjarlægja borgarmerkið, skreytt blómum, og setja samkynhneigðramerkið í staðinn, er vitaskuld ákvörðun borgarstjórnarmeirihlutans. Í næsta nágrenni, við "hlið Reykjavíkur", ætlar þeir svo að hafa mosku.

Regnbogafáninn í stað borgarmerkis